Slow motion

Vrijdag schoot het in mijn rug. Sindsdien verloopt mijn leven in slow motion. Dat is vreemd als je gewend bent van het één naar het ander heen en weer te vliegen. Je wereld wordt er – ondanks de weidsheid van internet – ineens een stuk kleiner door.
Het begon er al mee dat ik even was gaan liggen om m’n rug rust te geven en vervolgens een afspraak miste met het HAP op het Zandpad. Gelukkig is collega van PvdA wel geweest, dus kan ze mij bijpraten. Zaterdag stond bezoek Peruaans plein op het programma, georganiseerd door ’t Groene Sticht in Leidsche Rijn. Erg leuk, maar swingende muziek en dans uit de Andes is toch een stuk minder aantrekkelijk als je zelf alleen maar kunt schuifelen.
Gelukkig was maandag de fysiotherapeut beschikbaar. Ik hoop dan altijd gelijk op een wonder: even kraken en hupsakee weer aan de slag. Zo gaat dat dus niet. Het gaat met hele kleine stapjes. Dus doe ik braaf m’n oefeningen en moet ik het als ik optimistisch een blokje om schuifel, gelijk bekopen. Maar ik heb in elk geval éven de zon gevoeld…
Het enige dat eigenlijk relatief weinig problemen oplevert, is zitten achter de computer. Ik houd het niet de hele dag achter elkaar vol, maar ’t gaat stukken beter dan lopen. Dus ineens ben ik bij met m’n mail en ineens heb ik weer tijd voor een blog (of twee). Maar alles wat zich buiten de deur afspeelt, moet ik voor alsnog missen: fractie, commissie en vanavond debat cliëntenraad over re-integratie. En dat is behoorlijk balen!