Achterop geraakt

Nou, dat was snel over! In plaats van terug in de tijd te zijn, hobbelde ik ineens achter de feiten aan. Nu was ík als het ware achterop geraakt.

Ik moest een presentatie geven aan OR-leden over het anticyclisch opleidingsplan in de bouw. Die presentatie was in een hotel aan de Provinciale weg in Amsterdam Zuid-Oost. Met de trein naar Bijlmer Arena en dan met de bus naar Gaasp. Tenminste, dat was het idee. Maar er zat nog maar één strip op mijn strippenkaart, dus ik moest een nieuwe. En bij het loket van het GVB stonden wel veertig mensen in de rij. Uiteindelijk bij de AKO gevraagd en ja, ze verkochten strippenkaarten. Maar toen ik met 46 strippen buiten kwam, reed de bus net voor m’n neus weg.

De volgende ging pas een half uur later. De metro naar Gaasperplas leek dan ook een aantrekkelijke optie. Maar de metro van onze hoofdstad kun je alleen nog in met OV-chip. En hoewel er een tekentje op m’n treinkaart zit, heb ik geen idee hoe je ‘m moet opladen (de folder daarover heb ik ruim een jaar geleden uit pure recalcitrantie weggegooid). Voor achtergebleven zielen zoals ik had het GVB een mannetje bij de oplaadautomaat gezet. Maar ook een rij wachtenden van zeker dertig personen lang. Daar had ik dus geen zin in!

Dan maar lopen, dacht ik optimistisch. Toen ik eindelijk het winkelcentrum uit was, vroeg ik een oudere Surinaamse meneer of ik zo goed ging naar Gaasperplas. “Gaasperplas? Dan moet u daar omhoog en bus 41 nemen”, antwoordde hij. “Is het dan nog ver lopen?”, vroeg ik. Zijn ogen rolden bijna uit hun kassen. “Ja, vér lopen, vér lopen!”

Bus 41 dus maar. En het was inderdaad vér. Dat had ik niet gehaald in het half uur dat mij inmiddels nog restte. Uiteindelijk had ik bij Bijlmer Arena beter kunnen wachten op de bus naar Gaasp van een half uur later. Want die reed bij Gaasperplas weer precies voor m’n neus weg. Gelukkig scheelde dát maar één halte.

Nee, de tijd was mij ineens steeds een stapje voor. Hoewel… Toen ik terug was op Bijlmer Arena (afgezet door een collega) stond er nog steeds een enorme rij bij het GVB loket. Ongelogen minimaal dertig mensen. En een even lange rij bij de ov-chipkaarten- en oplaadautomaat. En zeg nou zelf, dat is toch óók niet meer van deze tijd!