“Billen knijpen mag als grap”, kopt de Telegraaf vandaag. Dit zou zijn bepaald door de Hoge Raad. De uitspraak zelf heb ik nog niet gelezen, maar als wat de krant meldt klopt, is dit een stap terug in de tijd. De Hoge Raad zou namelijk hebben geoordeeld dat in dit geval geen sprake was van seksuele intimidatie omdat de handeling niet in het geniep had plaatsgevonden, de dader geen seksuele bedoelingen had en het slachtoffer zelf lachend had gereageerd. Natuurlijk moet elk incident worden beoordeeld op basis van de omstandigheden. Maar als dit de argumentatie is van de Hoge Raad, stemt dit niet vrolijk. Het ging hier wel om een directeur ten opzichte van een medewerker. Er is dus sprake van machtsongelijkheid. En in dat licht wil het feit dat het slachtoffer lacht, helemaal niet zeggen dat hij (in dit geval) of zij het gebeuren echt leuk vindt. Zeker als ook nog de rest van het personeel toekijkt en iemand misschien niet ‘af wil gaan’ of ‘flauw wil doen’. Een reactie is buitenkant, terwijl of iets seksueel intimiderend is juist heel erg onder de oppervlakte ligt…
Terug in de tijd waande ik mij ook toen ik de uitnodignig zag van de schilderswerkgevers voor hun jaarcongres. Het thema is ‘duurzaamheid’. Dat klinkt op nog redelijk modern. Maar ik verslikte me spontaan in mijn thee bij de zin ‘parallel loopt een indoor damesprogramma’. Kennelijk zijn alle schilderswerkgevers nog steeds per definitie man. Of zijn in elk geval hun partners, voor wie het programma is bedoeld, per definitie vrouw. En vrouwen zijn natuurlijk niet geïnteresseerd in het thema duurzaamheid, laat staan dames. Nou, ik geloof dat ik maar thuis blijf…
Ik heb ’t voor de zekerheid nog even rechts onderaan op de computer gecheckt, maar het is toch echt 2009!