Het fijne van fietsen is dat je gedachten afdwalen. Vanmorgen dwaalden de mijne naar een sterke vrouw die ik deze zomer heb ontmoet. Zelf van Nederlandse komaf en getrouwd met een Marokkaanse man. Beiden moslim, dus verbonden in geloof en liefde, maar verschillend in hun achtergrond en opvattingen. Bijvoorbeeld als het gaat om de positie van de vrouw of de opvoeding van de kinderen.
Zij vertelde dat zij heel bewust kiest waar ze voor strijdt. Want je kunt niet voor alles vechten, dat houdt een huwelijk niet vol. En dat vond ze toch te waardevol om op te geven. Maar wáár ze voor knokt, daar gáát ze ook voor. Bijvoorbeeld dat haar dochter van 17 deze zomer voor ’t eerst alleen naar een kamp mocht. Ze vertelde dat zo’n overwinning het steeds weer de moeite waard maakt. Maar dat het wel moeilijk is, omdat zij eigenlijk meer zou willen. Terwijl haar man vanuit zijn eigen perspectief vindt dat hij zijn vrouw en dochter al heel veel vrijheid geeft.
Opeens moest ik aan de Utrechtse politiek denken. Dat een coalitie eigenlijk net zoiets is als zo’n huwelijk. Je deelt een bepaalde verbondenheid; wilt samen iets bereiken. Maar dat doe je vanuit verschillende opvattingen en een ander referentiekader. Ook hier geldt dat je heel bewust moet kiezen waar je voor knokt en wat je laat. Je kunt immers niet overál je zin in willen krijgen, dan houdt zo’n coalitie geen stand. Maar de dingen die je kiest, daar gá je dan ook voor. En de successen die je behaalt, vier je.
Zo’n verbintenis met andere partijen aangaan, en zeker deze ook volhouden, vereist moed, vertrouwen en doorzettingsvermogen. Als één van de drie wegvalt, wordt het heel lastig.
Maar in de politiek, in een fractie van GroenLinks, heb je in elk geval elkaar om de moed erin te houden. De vrouw waar dit stukje mee begon, heeft geen medestrijders. De vergelijking gaat natuurlijk niet helemaal op. Maar toch: aan haar kracht en optimisme kunnen wij een voorbeeld nemen. Mits de huwelijkse voorwaarden goed zijn natuurlijk 😉