Op wie slaat eigenlijk ‘zorg’ in het woord ‘gezondheidszorg’? Soms krijg ik het idee dat dit geheel slaat op de patiënt. Natuurlijk, artsen zijn overbelast, zeker diegenen die zich bezig houden met maag en darmen (hier schijnt een ernstig tekort aan te zijn). Maar het is toch wel heeeeel irritant als je vier keer voor niets naar de apotheek loopt om medicijnen op te halen en elke keer blijkt dat ondanks de opnieuw herhaalde belofte het recept nog niet gefaxt is van dokter naar apotheker.
Na de vierde keer was ik het zat en besloot dat ik maar eens moest bellen in plaats van de immer beleefde patiënt zelf. Ik begon met dat ik er zo ondertussen eerlijk gezegd wel genoeg van had. Mijn collega zei dat ze me nog nooit eerder zo boos had gehoord (wat meer zegt over mijn doorgaans opgeruimde aard dan over de ernst van de boosheid). Het hielp echter weinig: ik kreeg – na nakijken in de computer – het al twee keer eerder gegeven standaardantwoord: “Het ligt bij de arts.” Toen vroeg ik of er dan niet een keer iemand iets aan die arts kon doen en besloot ik op de emotie te spelen: “Die jongen is al twintig jaar ziek, nu heeft ie eindelijk een heel klein beetje hoop dat er iets is wat misschien een beetje kan helpen en dan wordt ie elke keer weer teleurgesteld. Dat trekt ie emotioneel gewoon niet meer.” Dit hielp kennelijk beter dan boosheid, want ik kreeg de belofte “als ik ‘m zie zal ik hem er over aanschieten”. Dus ik telde m’n zegeningen en werd weer beleefd: “Nou, als u wilt heel graag!”
Eerlijk gezegd had ik er nog steeds weinig fiducie in. Maar toen ik vier uur later de apotheek belde, was de fax gearriveerd én lagen de medicijnen klaar. Al met al had het ‘maar’ een week geduurd. Wij blij! Ik hoop alleen niet dat onze ervaring exemplarisch is voor de gezondheidszorg in Nederland. Want ik ben gezond en assertief en kan het wel opbrengen om vier keer voor niets naar de apotheek te lopen en steeds weer achter de arts aan te moeten bellen. Maar er zijn zat patiënten die daar simpelweg de energie niet voor hebben. Dus iets meer zorg en iets minder schijven zijn wat mij betreft ook mét onderbezetting en hoge werkdruk het nastreven waard!