Auteur: Heleen de Boer

“Waste is basically stupid”

Vanmiddag was er een politiek filmcafé van de milieuwerkgroep van GroenLinks Utrecht over Cradle to Cradle en Transition Towns. Cradle to Cradle (C2C) blijkt vooral aan te slaan bij het bedrijfsleven. Het concept kun je samenvatten in een aantal kreten als ‘afval = voedsel’ en ‘triple topline’. Dit laatste betekent dat ontwerp en productie meerwaarde moeten opleveren voor economie, milieu en op sociaal gebied. Idee is dat je niets weggooit, maar dat je bij het ontwerp van een product, dienst, gebouw, etc al rekening houdt met wat je ermee gaat doen als het is ‘opgebruikt’. Verder lezen “Waste is basically stupid”

Energie

Als van de zeven dagen in de week er zes gevuld zijn met GroenLinks activiteiten, je daarnaast in twee koren zingt, vier dagen werkt en ook nog af en toe naar je volkstuin wilt, lijk je misschien rechtstreeks af te stevenen op een burn out. Maar één van de ‘gouden tips’ om uitputting te voorkomen, is ‘doe dingen waar je energie van krijgt’. Verder lezen Energie

OV-chip op herhaling

Afgelopen maandag moest ik opnieuw naar Amsterdam en dit keer had ik van te voren bedacht dat ik de metro en dus een OV-chip nodig had. Opladen blijkt ook op het station in Utrecht te kunnen. Bij de automaat die het volgens de informatiejuffrouw zou moeten kunnen, kreeg ik het niet voor elkaar. Bij het loket (maar drie wachtenden voor me en vijf loketten open) is ’t een fluitje van een cent. Verder lezen OV-chip op herhaling

Achterop geraakt

Nou, dat was snel over! In plaats van terug in de tijd te zijn, hobbelde ik ineens achter de feiten aan. Nu was ík als het ware achterop geraakt.

Ik moest een presentatie geven aan OR-leden over het anticyclisch opleidingsplan in de bouw. Die presentatie was in een hotel aan de Provinciale weg in Amsterdam Zuid-Oost. Met de trein naar Bijlmer Arena en dan met de bus naar Gaasp. Tenminste, dat was het idee. Maar er zat nog maar één strip op mijn strippenkaart, dus ik moest een nieuwe. En bij het loket van het GVB stonden wel veertig mensen in de rij. Uiteindelijk bij de AKO gevraagd en ja, ze verkochten strippenkaarten. Maar toen ik met 46 strippen buiten kwam, reed de bus net voor m’n neus weg. Verder lezen Achterop geraakt

Terug in de tijd

“Billen knijpen mag als grap”, kopt de Telegraaf vandaag. Dit zou zijn bepaald door de Hoge Raad. De uitspraak zelf heb ik nog niet gelezen, maar als wat de krant meldt klopt, is dit een stap terug in de tijd. De Hoge Raad zou namelijk hebben geoordeeld dat in dit geval geen sprake was van seksuele intimidatie omdat de handeling niet in het geniep had plaatsgevonden, de dader geen seksuele bedoelingen had en het slachtoffer zelf lachend had gereageerd. Natuurlijk moet elk incident worden beoordeeld op basis van de omstandigheden. Maar als dit de argumentatie is van de Hoge Raad, stemt dit niet vrolijk. Het ging hier wel om een directeur ten opzichte van een medewerker. Verder lezen Terug in de tijd

Blogstress

Volgens ‘kenners’ moet je toch wel twee keer per week bloggen om interessant te blijven voor volgers en andere lezers. En ja, van de blogs die ik zelf volg, vind ik het ook leuk als er regelmatig iets nieuws op staat. Maar de grote vraag is: wanneer moet je dat dan schrijven?
In de baas z’n tijd heb ik toch andere dingen te doen. En sinds twee weken is het politieke reces duidelijk voorbij. Met vergaderingen van bestuur, ‘politiek bestuur’, milieuwerkgroep, fractie en programmacommissie (2x) is het bijna elke avond prijs. En aan het programma moet ook nog geschreven en geschaafd worden. De uurtjes die dan overblijven mag ik weer zingen (joepie) of moet ik toch echt naar de tuin om die uit hun voegen barstende courgettes te oogsten.
Het moet dus ergens tussendoor.
Het is nu tussen koorrepetitie en weekendje Zeeland. Gelukkig zijn degenen met wie wij meerijden te laat uit Almelo vertrokken, zodat er nog een paar minuten over zijn om dit te typen. Het gaat wel nergens over, maar de inhoud volgt hopelijk binnenkort weer. Nu is er in elk geval weer eens wat te lezen 😉

Fijn dat ik fiets!

Rond 17.10 vertrok ik van mijn werk. Net iets voorbij het station in Woerden stond een trein stil richting Utrecht. Een rood sein, zou je denken. Maar op een of andere manier had ik zo’n gevoel dat ie er al even stond. En nog even zou blijven staan. Thuis net op tijd voor het zes-uur-journaal. Tegen het eind van het journaal – net voor die verschrikkelijke uitvinding die ‘zomercolumn’ heet – zei de nieuwslezer: “Zojuist bereikt ons het bericht dat er geen treinverkeer mogelijk is naar en vanuit Utrecht”, of woorden van gelijke strekking. Iets met een storing in de telecom waardoor de verkeersleiding de machinisten niet kon bereiken. In elk geval vond ik het ineens extra fijn dat ik ervoor gekozen had vandaag de fiets te nemen!

Placebovissen

Ik zal het maar gelijk toegeven: ik ben een speciesist. Dat wil zeggen: als ik de keuze heb om uit een brandend huis een mens te redden of een spin, ga ik voor de mens. Zonder me daar één seconde schuldig over te voelen. Sterker nog: als ik kan kiezen tussen een week lang een jeukende, branderige bult of het doodslaan van een daas voor ze me gestoken heeft, dan sla ik. Verder lezen Placebovissen